YORGUNUM

Ön sözü olmayan bir duygu seli belki de hicabın tetiklendiği sözlük ise hayli kalın söylenceler sakıncalı öyküsü dillenmiş kim ise tevazu yüklü bir mevsim ve şiirin Rençber’i.

Öyküler kayıp.

Öykündüklerim solgun.

Öznesi özlemin dibi görmüş nice yankı nasıl da tevafuk yüklü evren ve dua denen muazzam yaratı Yaratana koştuğumuz yarım kalan masallardan soyutlandığımız.

Düşlemsel bir ikaz

Ve işte ruhun mendireği

Bense azizim,

Çoktan men ettim kendimi kendimden:

Renkleriz azadesi

Öksüzlerin rahlesi

Kuytularda yeşeren duyguların her hecesi

İhya da etti hani

İçimdeki çocuğu ıslah ettim

Mermerden mezar başlığım:

Ne aşım var ne eşim ne işim ne de sökün

Eden gizin sonlanmaz diviti

Bir öykü minvalinde

Sektiğim bilumum kelime

Beti benzi atan güneşin silik güftesi

Zemheride dahi ışırım

Ağustos sıcağında dahi üşürüm

Üşenirim de kendimi sevmeye

Üşengeç bir kelimedir artık aşk benim için

Üzerine titrediğim

Göğün de yerin de namusu benden sorulur

Ne zarar ne ziyan yeter

Anlatmakla iştigal

Geçen ömrün nüktesi

Zaman aşımına uğramış iken sevginin kan kaybeden gölgesi

İstimlak edilmiş bir gün daha

Yufka yüreğimle açtığım

Anne böreğine açlığım

Bir hengâme ki rengimden

Sökün eden her pırıltı

Mahlası olmayan bir şairim mademki

Öykülerimden sorun beni

Ön sözü yitmiş ömre

Katık ettiğim umuda dair

Özlemin sair imgesi

Gök gözlü bir sevdaya tutulduğumdan beri

Rengi kaçan ufuk

Ruhuma ışık tutan atılan her nutuk

Vadesi dolmuş bir şiirden de nicesi

Betimlemeler kadar yorgunum

Katmanlarında saklıyım hem ben umudun…